H αίσθηση της αποσύνδεσης και της προσωπικής νάρκωσης που επηρεάζει τις ζωές τόσο πολλών ανθρώπων προέρχεται από την έμμονη απουσία μας από τις μεγάλες και δύσκολες εμπειρίες που καλούμαστε να ζήσουμε. Όπως ένας ορειβάτης προτιμά να συνεχίσει να κρέμεται από ένα σχοινί παρά μια θεαματική και γενναία πτώση, έτσι κι εμείς στεκόμαστε τρομοκρατημένοι μπροστά στο ενδεχόμενο να βυθιστούμε όλο και πιο βαθιά σε εκείνα τα μέρη όπου αρνούμαστε να κατοικήσουμε, να ρίξουμε φως δίνοντάς τους όνομα.
Η θλίψη για αυτά που χάσαμε ή για αυτά που ποτέ δεν είχαμε, η λαχτάρα για την αναγνώριση μιας αξίας που ποτέ δεν νιώσαμε να κυλά κάτω από το δέρμα μας, το άγνωστο που μας αγκαλιάζει, όλα απειλούν να μας καταπιούν εξαφανίζοντάς μας ολοκληρωτικά. Ζούμε σε αναστολή, σε μια αγχωτική αναστολή, παρέα με τους φόβους μας και τη μοναξιά μας. Αλλά, όπως είπε και ο πέρσης ποιητής Χαφέζ: Μην εγκαταλείπεις τη μοναξιά σου τόσο γρήγορα. Παραδώσου σε αυτήν. Επίτρεψέ της να σε κόψει πιο βαθιά. Αφησέ την να σε ζυμώσει και να σε ταΐσει, να σε θρέψει όσο λίγες ανθρώπινες, ακόμη και θεϊκές ποιότητες μπορούν.
Τoko-pa Turner, «Belonging»
Μετάφραση - απόδοση: Μηνάς Ραφαηλίδης / Sankalpa Yoga Center
Comments