Κάποιες μέρες πρέπει απλά να ξεχάσεις τη «θεραπεία».
Καλύτερα να σταματήσεις να προσπαθείς να νιώσεις καλύτερα, να προσπαθείς να ξεπεράσεις τις συναισθηματικές πληγές σου ή να προσπαθείς να είσαι οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που είσαι.
Πρέπει να αγκαλιάσεις τη μέρα ακριβώς όπως είναι.
Και πρέπει να προσφέρεις στον εαυτό σου την πιο ιερή άδεια απ' όλες.
Την άδεια να σπάσεις. Να κομματιαστείς. Να είσαι ένα άσχημο χάος.
Nα ακουμπήσεις σε ένα μέρος απόλυτης ταπεινότητας και αδυναμίας μέσα σου.
Να φωνάξεις προς τον ουρανό: Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Να παραδεχθείς την απόλυτη ήττα ως προς την απώλεια της ζωής που είχες φανταστεί.
Να γίνεις χίλια κομμάτια στο πάτωμα μόνος και ανέλπιδος
και βαθιά συντετριμμένος, θέλοντας ακόμα και να πεθάνεις.
Και τότε ξαφνικά, εκεί στα σκοτεινότερα μέρη σου, στο έρεβος του Κάτω Κόσμου σου, ίσως να αρχίσεις να ανακαλύπτεις ξανά την ίδια τη ζωή σου. Και ίσως μάθεις να αγαπάς τα ξεκινήματα, τις εκκινήσεις. Την ιερή επανεκκίνησή σου.
H αρχή μιας αναπνοής. Ο τρόπος που ο ήλιος ζεσταίνει το πρόσωπό σου. O ήχος ενός μικρού πουλιού που τραγουδάει σε ένα δέντρο πιο 'κεί. Η ωμή αθώα απλότητα μιας μοναδικής στιγμής της ανθρώπινης ύπαρξης.
H κόλασή σου μεταμορφώνεται μέσα από την αγάπη και την υπομονή. Ανακαλύπτεις τη γοητεία και η δύναμη του Ολου στα θραύσματά σου. Εγκαταλείπεις την ιδέα σου για επούλωση και θεραπεία και ξεσκεπάζεις κάτι απίστευτα και αιώνια πιο θεραπευτικό:
Τον αυθεντικό εαυτό σου.
Πανέμορφο, αληθινό και απολύτως αδιόρθωτο.
Χωρίς καμία επισκευή.
Αληθινά εσύ.
Jeff Foster
Μετάφραση - απόδοση: Μηνάς Ραφαηλίδης (Har Sevak Singh) / Sankalpa Yoga Center