Μας έχουν σταλεί γκούρους, καθοδηγητές, άγγελοι, θεραπευτές, προβοκάτορες, σύμμαχοι και ανταγωνιστές σε όλα τα σχήματα και σε όλα τα μεγέθη. Οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, η οικογένειά μας, οι σύντροφοί μας. Οι θεραπευτές μας, οι συνάδελφοί μας, οι ξένοι στο μετρό και στα λεωφορεία. Οι αληθινοί δάσκαλοί μας είναι παντού γύρω μας. Επειδή οι αληθινές διδασκαλίες της ζωής είναι πανάρχαιες και κατοικούν βαθιά μέσα μας. Ολοι οι άνθρωποι στη ζωή μας έχουν δώρα να προσφέρουν. Μερικά δώρα είναι φανερά τώρα, μερικά άλλα γίνονται φανερά σιγά-σιγά, εκ των υστέρων.
Μέσα από κάποιες σχέσεις διδασκόμαστε πώς να ακούμε. Να δεχόμαστε την αλήθεια κάποιου άλλου χωρίς να βιαζόμαστε να τους αλλάξουμε, να τους διορθώσουμε, να τους συμβουλεύσουμε ή να τους κάνουμε να σταματήσουν να αισθάνονται αυτά που αισθάνονται. Να παίρνουμε τα λόγια τους σοβαρά. Να βγαίνουμε εντελώς έξω από τη δική μας οπτική. Να χάνουμε τη διαρκή αυτοαναφορικότητά μας και τον ναρκισσισμό μας και να χωράμε μέσα σε διαφορετικά παπούτσια.
Μερικές σχέσεις μάς διδάσκουν πώς να ακούσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πώς να συνδεθούμε με τις δικές μας ανάγκες και τα δικά μας θέλω. Να μοιραζόμαστε τα αυθεντικά μας αισθήματα με ειλικρίνεια, να μιλάμε για ό,τι συμβαίνει στον εσωτερικό μας κόσμο, ακόμα κι αν οι καρδιές μας χτυπάνε δυνατά με αγωνία για το πώς θα μας δεχτούν.
Μερικές σχέσεις μάς διδάσκουν πώς θα αγαπηθούμε, πώς θα επιτρέψουμε στην αγάπη να μπει στη ζωή μας. Πώς θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει υποστήριξη. Να ζητήσει βοήθεια χωρίς να το ορίσει αυτό ως αδυναμία. Πώς θα μας επιτρέψουμε τη φροντίδα, τη στοργή. Πώς θα λάβουμε προσοχή και αγάπη. Πώς θα αφεθούμε χωρίς αντίσταση στο συμπονετικό βλέμμα του άλλου ανθρώπου. Πώς θα ανοίξουμε αυτή την πόρτα της συμπόνιας διάπλατα για να αναγνωρίσουμε ξανά ότι αξίζουμε τόσο πολύ όλο αυτό.
Μερικές σχέσεις μάς διδάσκουν πώς να υποστηρίζουμε, να δίνουμε προσοχή στα αισθήματα και στις ανάγκες του άλλου, να φροντίζουμε τον άλλον. Πώς να πάρουμε την πρωτοβουλία και να βγούμε για λίγο από τον δικό μας μικρόκοσμο. Να προσφέρουμε τον χρόνο μας και την προσοχή μας, τη φυσική και συναισθηματική μας δύναμη, τη δική μας θυσία ως δώρο. Να ανακαλύψουμε τα όριά μας, τα σύνορά μας, στην έκταση της προσφοράς. Και να αρχίσουμε να δίνουμε όχι από ένα πεδίο ενοχής αλλά από έναν τόπο που θα ταΐσει και εμάς, θα θρέψει και εμάς τους ίδιους.
Μερικές σχέσεις μάς διδάσκουν την αναγκαιότητα του να μιλάμε για τον εαυτό μας. Μας σπρώχνουν να είμαστε ειλικρινείς για το τι δεν είναι ΟΚ για μας, τι μας πληγώνει, τι αντιλαμβανόμαστε ως λάθος, ως «πάρα πολύ» ή ως «πολύ λίγο». Να έχουμε επίγνωση για το πότε τα όριά μας έχουν ξεπεραστεί. Να εκφράσουμε τη δίκαιη οργή μας, εκείνο το κομμάτι μας που αισθάνεται αόρατο, εκείνο το κομμάτι που δεν το έχει ακούσει κανείς, δεν το έχει σεβαστεί κανείς, το κακοποιημένο. Να σεβόμαστε τον εαυτό μας αρκετά για να του πούμε Οχι, παρά τις όποιες συνέπειες.
Μερικές φορές μαθαίνουμε μέσα από χωρισμούς, αντίο, διαλυμένα τοπία και ραγισμένες καρδιές, τον θάνατο και τη μεταμόρφωση των σχέσεων. Βρίσκουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά από αυτό το κάτι που είναι μη υγιές για μας, που είναι παλιό, προς το άγνωστο, προς το ζωτικό, το ζωντανό, το πάλλον, προς μια συντριπτική αίσθηση μοναξιάς ίσως, προς την πιο δυνατή εκδοχή μας τιμώντας τις πολύτιμες καρδιές μας καθώς ανοίγουν και κλείνουν, κλείνουν και ανοίγουν και...
Μερικές φορές μεγαλώνουμε παραμένοντας σε μια σχέση όταν νιώθουμε ότι έχουμε αρχίσει να φεύγουμε. Παραμένοντας παρόντες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και της παρεξήγησης, βιώνοντας όλες τις διακυμάνσεις του θυμού, του φόβου, της οργής, της λύπης, της ντροπής, της ενοχής, εκφράζοντας την οδυνηρή ή ευλογημένη αλήθεια μας. Βρίσκοντας δύναμη στην παραμονή. Επιβραδύνοντας και ρίχνοντας κοινές βαθιές ματιές στο χάος. Βρίσκοντας ένα μέρος επανασύνδεσης ίσως. Kάνοντας τροποποιήσεις ίσως. Λέγοντας συγγνώμη ίσως. Αναλαμβάνοντας τις πληγές και τις πράξεις μας.
Μερικές φορές η σχέση διδάσκει πώς να είμαι μαζί με τον άλλον και μερικές φορές πώς να είμαι μαζί με τον εαυτό μου. Πώς να σταματήσω να τρέχω μακριά από την πολύτιμη μοναξιά μου. Πώς να βρίσκω τη χαρά στη σιωπή, στην ακινησία, στην ερημιά.
Πώς να είμαι ένα. Πώς να είμαι δύο.
Πώς ενώνομαι και πώς διαχωρίζομαι.
Πώς να νιώσω όταν είμαι εκτός ισορροπίας.
Πώς να νιώσω στην παραμέληση. Σε ασφυξία.
Παράλυτος. Μουδιασμένος. Αποσυνδεδεμένος. Αδειος. Γεμάτος.
Να παίρνω στα σοβαρά την ανάγκη μου να είμαι μόνος.
Να παίρνω στα σοβαρά την ανάγκη μου για συντροφιά.
Να ξέρω πότε κρυβόμαστε, φοβισμένοι μη μας δουν, αποφεύγοντας τη σύνδεση.
Να ξέρω πότε είμαστε εθισμένοι στο να εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας για τον άλλον, τρέχοντας μακριά από τον εαυτό μας για να συναντήσουμε τον άλλον σε συνάρτηση, περιμένοντας να σωθούμε, να διορθωθούμε, να ολοκληρωθούμε.
Μερικές φορές οι σχέσεις είναι ευλογία και ευδαιμονία.
Μερικές φορές είναι σύγχυση και αγωνία.
Είμαστε καλεσμένοι να αγγίξουμε τα ύφη της οικειότητας.
Είμαστε καλεσμένοι να βυθιστούμε στα βάθη της υπαρξιακής μοναξιάς μας και των βαθύτερων επιθυμιών μας.
Είμαστε καλεσμένοι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Ολες οι εμπειρίες στο μονοπάτι των σχέσεων μπορούν να μας διδάξουν, να μας αλλάξουν, να μας θεραπεύσουν.
Ακόμα και στη μέση ενός αγώνα μπορούμε να βρούμε ευλογίες και διδάγματα.
Αν έχουμε αποφασίσει να επιβραδύνουμε και να κοιτάξουμε.
Αν έχουμε αποφασίσει να είμαστε περίεργοι και να κάνουμε τη θαρραλέα δουλειά να μαλακώσουμε μέσα στην ενσωματωμένη εμπειρία.
Αν έχουμε αποφασίσει να νιώσουμε μέσα στον πόνο και στην ευχαρίστηση της σύνδεσης.
Βαθιά μέσα στην ταντρική λάσπη μπορεί να χτυπήσουμε φλέβα χρυσού.
Κείμενο: Jeff Foster
Μετάφραση - απόδοση: Μηνάς Ραφαηλίδης (Ηar Sevak Singh) / Sankalpa Yoga Center