Η συντριπτική πλειονότητα όσων ασκούνται σήμερα στη yoga δεν είναι μοναχοί. Δεν έχουμε πάρει όρκους αγαμίας, αυτάρκειας και μη προσκόλλησης. Δεν έχουμε απεκδυθεί όλες τις προσκολλήσεις που μας κρατάνε δεμένους με τον κόσμο για να πάμε να ζήσουμε σε μια σπηλιά στα Ιμαλάια. Οι περισσότεροι από μας μέσα στον χώρο της yoga είμαστε κανονικοί συνηθισμένοι άνθρωποι που ζουν κανονικές ζωές έχοντας κανονικές σχέσεις με άλλους κανονικούς ανθρώπους.
Ναι, φυσικά και είμαστε ασκούμενοι στο μονοπάτι της yoga, αλλά είμαστε επίσης γονείς, σύντροφοι, ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, δικηγόροι, εργάτες οικοδομών, εκπρόσωποι εξυπηρέτησης πελατών, υπάλληλοι σε μανάβικα, φούρνους, βιβλιοπωλεία, δημοσιογράφοι, επιμελητές και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Στη σύγχρονη yoga, όταν ακούς για αυτή την ασκητική επιθυμία του διαχωρισμού από την κοινωνία, σου φαίνεται σαν ένας τρόπος πνευματικής παράκαμψης _ μια συνειδητή ή ασυνείδητη επιθυμία να αποφευχθούν τα οδυνηρά κομμάτια της ζωής. Εχουμε πάρει τον ασκητισμό του μοναστικού παρελθόντος της yoga και τον έχουμε αναμείξει με αρκετή new age ασυναρτησία για να το μετατρέψουμε όλο αυτό σε ένα μονοπάτι που περιμένουμε με το ζόρι να ευθυγραμμιστεί μόνο με την αγάπη και το φως και το Καλό, να λουστεί στην αγάπη και στο φως. Ενα μονοπάτι τόσο επικεντρωμένο στην ατομικότητά μας που έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας.
Είναι πολύ σαφές ότι αυτή η οπτική προέρχεται από μια προνομιακή θέση. Δεν μπορούν όλοι να επιλέξουν να συμμετάσχουν σε μια πρακτική yoga που διαχωρίζεται από το υπόλοιπο της ζωής τους. Ως ομοφυλόφιλος μπορώ να σας πω ότι όλα στη ζωή μου είναι πολιτικά, όλα έχουν πολιτική χροιά. Πάρτε για παράδειγμα τον γάμο μου εδώ και 28 χρόνια με τον σύζυγό μου ο οποίος αναγνωρίστηκε νομικά μόνο πριν από έξι χρόνια. Γνωρίζω ότι μέλη άλλων περιθωριοποιημένων κοινοτήτων θα συμφωνούσαν ότι η ίδια η ύπαρξή μας, η ουσία της ύπαρξής μας είναι πολιτική. Δεν μπορούμε να βγάλουμε την πολιτική από τη ζωή μας μόνο για να είναι βολική, για να μην αναστατωθεί η πνευματική μας πρακτική ή να κάνουμε την πρακτική μας πιο εύγευστη για άλλους ανθρώπους, πιο ελκυστική ή ακόμα πιο εύγευστη και ελκυστική για εμάς τους ίδιους.
Αν, όπως εγώ, έχετε ένα σπίτι και ζείτε ως ιδιοκτήτης _ το στάδιο ζωής της grihastha στη γιογκική κουλτούρα _, αυτό σημαίνει ότι έρχεστε σε επαφή και συνδιαλέγεστε με την κοινωνία μέσω διαφόρων σχέσεων, μέσω της εργασίας σας και μέσω άλλων πτυχών ενός οργανωμένου κοινωνικού συστήματος. Αυτά τα κοινωνικά συστήματα καθοδηγούνται από την πολιτική και τους νόμους που φέρνουν την πολιτική στην καθημερινή μας ζωή.
Αν λοιπόν είστε ένας ασκούμενος της yoga και υπεύθυνος για το σπίτι σας, τότε η πρακτική σας απαιτεί ένα επιπλέον επίπεδο κοινωνικής ευαισθητοποίησης και επίγνωσης. Δεν χρειάζεται να το πείτε πολιτική, αλλά υπάρχει ένας τρόπος που η πρακτική σας γίνεται αυτόματα κοινωνική επειδή η ζωή σας είναι στενά συνυφασμένη με την κοινωνία. Η άσκηση της yoga δεν αποτελεί δικαιολογία για να αγνοήσετε τι συμβαίνει γύρω σας. Έτσι, αν δεν είστε μοναχός, δεν έχετε καμία δικαιολογία.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί, λοιπόν, είναι το εξής: Πώς καλλιεργούμε μια πρακτική γιόγκα που σέβεται τις αρχαίες ρίζες της και ταυτόχρονα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα τού σήμερα, στο τώρα των μερικές φορές μπερδεμένων και συχνά επώδυνων ζωών μας;
Πρώτον, ας σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε μοναχοί που ζουν σε σπηλιές αφιερώνοντας το 100% της ζωής μας στη yoga.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σπιτονοικοκύρηδες που κάνουμε επιλογές ανά πάσα στιγμή σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ξοδεύουμε τα χρήματά μας, ποιον ψηφίζουμε και πώς μιλάμε στους φίλους μας για την πολιτική. Ως ασκούμενοι και ταυτόχρονα άνθρωποι του σπιτιού που διαχειριζόμαστε χιλιάδες πράγματα έχουμε ένα επιπλέον βάρος ευθύνης στην πρακτική μας. Αυτή είναι η ευθύνη να εφαρμόζουμε τις διδασκαλίες σε κάθε πτυχή της ζωής μας: στις σχέσεις μας, στην εργασία μας και, ναι, στην πολιτική, στα θέματα πολιτικής που ανακύπτουν.
Η yoga μάς ζητά να αναρωτηθούμε πώς οι προσωπικές μας πεποιθήσεις, τα προσωπικά μας πιστεύω δημιουργούν τη δική μας πραγματικότητα, αλλά αυτό δεν μας επιτρέπει να αρνηθούμε την κοινή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε _ ακόμα και αν είναι οδυνηρή. Η προσπάθεια να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από τον πόνο των άλλων δεν είναι yoga. Αντ' αυτού, δουλεύοντας επάνω στις δικές μας προσκολλήσεις, μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερη συμπόνια για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Αντί να μας επιτρέψουμε να παρακάμψουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, ο δρόμος προς την ενότητα μας οδηγεί στην πραγματικότητα σε ένα βαθύ πηγάδι συμπόνιας. Όπως εξηγεί ο Κρίσνα στην «Bhagavad Gita»: «Ο γιόγκι που αντιλαμβάνεται την ουσιαστική ενότητα παντού αισθάνεται φυσικά την ευχαρίστηση ή τον πόνο των άλλων ως δικό του».
Κείμενο του Jivana Heyman γραμμένο για το Yoga Journal
Μετάφραση - απόδοση: Ραφαηλίδης Μηνάς / Sankalpa Yoga Center